In memoriam: Nourdin El Otmani (1980-2025)
In achtergronden door Roemer van Oordt op 20-12-2025 | 15:14
Gisteren hebben we Nourdin El Otmani begraven op de islamitische begraafplaats Badr in Almere. Nourdin was een grootheid in de kickbokswereld; hij werd zeven keer wereldkampioen. Maar hij was veel meer dan dat; verbinder, coach, jongerenwerker, familie- en gemeenschapsman en loyale vriend. Ik heb in mijn leven weinig mensen ontmoet die zo puur, liefdevol, eerlijk, warm, vrijgevig, bevlogen en inspirerend waren als hij. En ja, wanneer het echt moest, kon hij ook streng zijn. Alles altijd doordrenkt met een enorm gevoel voor humor.
Ik leerde Nourdin kennen bij een training die ik in 2009 gaf aan moskeebestuurders. Hij was actief bij moskee Taâluf (verbroedering) in zijn toenmalige woonplaats Purmerend. Het klikte tussen ons. Na de training vroeg hij me of ik een keer een bakkie wilde doen om verder kennis te maken. Wat bleek; Nourdin had een droom. Hij wilde niet zozeer toekomstige (kickboks)kampioenen opleiden, maar jongeren kampioenen van hun eigen leven maken, door hen op alle denkbare manieren te begeleiden. De kickbokssport was het middel. Hij gaf al vanaf 2003 les in zijn geliefde stadsdeel Slotervaart, waar hij letterlijk van gymzaal naar gymzaal trok. Ahmed Marcouch, die daar toen de baas was, zag zijn kracht en natuurlijke overwicht en werkte graag met hem samen om jongeren, die om welke reden dan ook meer dan een extra steuntje in de rug nodig hadden, daarbij te helpen.
Boks het voor elkaar
In 2010 richtten we met dat idee in ons achterhoofd samen een stichting met de toepasselijke naam ‘Boks het voor Elkaar’ op. Wat we echt nodig hadden, was een vaste stek. We vonden met wat geluk al snel een betaalbare ruimte aan de Jacques Veltmanstraat, die op de nominatie stond gesloopt te worden. Nourdin was als een kind zo blij. Het pand werd in rap tempo door een grote groep vrijwilligers uit de buurt opgeknapt en multifunctioneel ingericht. Nourdin deed ondersteund door een aanlal collega's deden de sport en werkte aan de mentaliteit, de discipline, het zelfvertrouwen en het doorzettingsvermogen van de jongeren; ik coördineerde de educatieve en maatschappelijke activiteiten. Die liepen uiteen van huiswerkbegeleiding tot samenwerking met de reclassering en van een sociaaljuridisch spreekuur en excursies tot de organisatie van bijeenkomsten en debatten over zaken die in de buurt speelden. Samen boksten we het in dit centrum, dat een soort vormende buurthuisfunctie kreeg, met onderling respect als onherroepelijke voorwaarde voor elkaar. Iedereen was welkom; van jong tot oud, en van alle kleuren en smaken. Pesten, uitsluiten en (te) bijdehand gedrag waren taboe. We maakten gebruik van het jeugdsportfonds en kregen wat subsidies van maatschappelijke fondsen en het stadsdeel. Zakelijk waren we geen van beiden. Contributie betaald of niet, getraind en begeleid werd er. Het liep als een trein.
Even terug bij af
Een paar jaar later volgde een enorme domper. Ondanks de economische crisis kreeg de locatie veel sneller dan verwacht een nieuwe bestemming en stonden we op straat. Een lange zoektocht naar een nieuw pand begon. Het werd uiteindelijk het monumentale pand waar daarvoor Kav-autoverhuur zat aan de Johan Huizingalaan, dat in een periode van meerdere jaren met vallen en opstaan volledig werd verbouwd. Nourdin heeft in die jaren letterlijk echt alles gegeven om zijn droom op die plek verder te verwezenlijk. El Otmani gym maakt daar tot op de dag van vandaag furore, met zijn altijd herkenbare keurmerk en werkwijze als leidraad en uithangbord. Voor alle duidelijkheid, hij heeft zeker ook kickbokskampioenen afgeleverd, maar vooral veel voor de jeugd in Amsterdam Nieuw-West en daarbuiten betekent. Daarbij cijferde hij zichzelf (te) vaak weg en was hij er altijd voor iedereen. Nourdin was een gastvrije verbinder, geliefd bij jong en oud.
Een groot mens
Hoe sterk hij ook was, het gevecht tegen de een paar jaar geden gecontateerde hersentumor bleek niet te winnen. We hebben gisteren veel te vroeg een groot mens begraven. Hij laat een vrouw en zes kinderen achter en een groot en warm ouderlijk nest. Ik denk dat we hem en al zijn naasten het meeste eren door - al is het maar een heel klein beetje - zijn levensmotto en -visie te omarmen. RIP sahbi.
Roemer van Oordt is redacteur van Republiek Allochtonië en doet onder meer langlopend onderzoek naar de relatie tussen overheid en religie, (reacties op) de institutionalisering van de islam in Nederland en moslimdiscriminatie.
