Het verdriet van de Rif, deel 2 en deel 3
In achtergronden door Sietske de Boer op 28-06-2017 | 14:36
Sinds de dood van visverkoper Mohsin Fikri, eind oktober vorig jaar, gist het in de Rif.
Sietske de Boer die als journalist van 2000 tot 2012 in Marokko woonde en werkte schreef eind mei een eerste blog over het verdriet van De Rif. Hieronder volgen deel 2 en deel 3.
Deel 1 kunt u hier nalezen.
Deel 2 (8 juni 2017)
De aanvoerders van de demonstraties in Al Hoceima en Imzouren zijn praktisch allemaal gearresteerd, rond de honderd personen. Maar ook gisteravond na het einde van alweer een dag vasten tijdens deze Ramadan-maand gingen opnieuw honderden mensen de straat op. Zij houden vast aan hun eisen dat de Rif ontwikkeld moet worden, de infrastructuur dient verbeterd, de corruptie uitgeroeid en er moeten meer en betere onderwijsmogelijkheden in de regio komen.
Vooral het laatste is een essentieel punt. Heel veel jongeren, en dus ook de demonstranten in de straten van Al Hoceima, worden als ‘ni-ni’s’ aangeduid in de Franstalige pers in Marokko: ni formation, ni travail, mensen die geen scholing hebben genoten en geen werk hebben. Zij beseffen maar al te goed dat ze geen toekomstkansen hebben en dus ook niks te verliezen. De situatie in Al Hoceima en Imzouren is nog steeds uiterst gespannen. En nergens worden autoriteiten nerveuzer van dan van vreedzame, vastberaden massale demonstraties, waarin duidelijke eisen worden verwoord. Iedereen weet ook dat de autoriteiten niet stante pede de eisen van de demonstranten kunnen inwilligen. Alles wat de autoriteiten toezeggen zal honend worden weggelachen, omdat ze niet geloofd worden, en omdat het too little, too late zal zijn.
In het vorige maand verschenen rapport van de Wereldbank, ‘Morocco 2040 Emerging by Investing in Intangible Capital’, wordt Marokko gevoelig op de vingers getikt. Er zijn al heel wat grote en grootse projecten op stapel gezet of uitgevoerd, denk aan de TGV van Tanger naar Casablanca, of aan het kolossale zonne-energieproject in de zuidelijke woestijn, maar nu is het hoog tijd om te investeren in mensen en in onderwijs, stelt het rapport. Daarin zijn enorme achterstanden weg te werken, die al dateren uit de regeerperiode van koning Hassan II. Hij hield de bevolking welbewust arm en dom. In die zin krijgt de Marokkaanse regering nu de rekening gepresenteerd van waar ze met het aantreden van koning Mohammed VI, nu toch al achttien jaar geleden, voortvarend aan hadden moeten beginnen: onderwijs, onderwijs, onderwijs, toekomstkansen voor de jeugd. Vergeet niet dat ongeveer de helft van de Marokkaanse bevolking jonger is dan dertig jaar!
Tot een paar jaar geleden woonde ik in Al Hoceima, en reed ik regelmatig in mijn rode peugeootje naar Rabat. Soms nam ik een lifter mee, een scholier die verderop naar school ging, een vrouw onderweg naar de markt, of een oudere man die niet heel lang op een bus wilde wachten. Op een dag reed er een jonge studente met mij mee, richting Taza. Ze vertelde dat ze daar geografie studeerde. Praktisch als ik ben, overhandigde ik haar de kaart van Marokko, en vroeg haar bij te houden waar we waren. Het bleek dat ze geen kaart kon lezen, ze had geen idee. Dat was een pijnlijk moment. Ik leerde later dat zij geen uitzondering was, maar dat bij heel veel studies het niveau van zowel de docenten als van de studenten bedroevend laag is. Dit is dus waar het moet beginnen.
De demonstranten in Al Hoceima hopen dat hun strijd wordt overgenomen in andere regio’s van Marokko, dat er een soort Arabische Lente 2.0. zal komen, maar dan eerder als Amazigh Lente, de Lente van de Berbers. Voor de autoriteiten is dat natuurlijk het worst-case scenario. Ik hou mijn hart vast.
Deel 3 (26 juni)
Amnesty International publiceert een rapport over protestleider Nasr Zafzafi en anderen, die slecht zijn behandeld en geslagen door de Marokkaanse politie. Een zoveelste diplomatieke rel tussen Marokko en Nederland is gaande omdat Nederland weigert drugsbaas en politicus Said Chaou uit te leveren aan Marokko. En koning Mohammed VI is ‘ernstig teleurgesteld’ in zijn ministers omdat het maar niet opschiet met de toegezegde projecten in de Rif.
Dat Amnesty International en ook Human Rights Watch zich zorgen maken over de behandeling van de Riffijnse protestleider en andere demonstranten, behoeft geen betoog. Lees daarvoor het rapport. Met het Aid el-Fitr heeft koning Mohammed VI gewoontegetrouw enkele honderden gevangenen vrijgelaten of strafvermindering gegeven, maar de Riffijnse arrestanten kwamen niet in aanmerking. Van de meeste Riffijnse gevangenen is het proces ook nog niet afgerond, die zijn dus nog niet veroordeeld.
Waarom wil Nederland Said Chaou niet uitleveren? Chaou werd in juni 2015 gearresteerd in Noord-Brabant, op beschuldiging van drugshandel. Bij zijn arrestatie had hij E 140.000 cash geld bij zich en een biljettenteller, aldus Omroep Brabant. Vervolgens zat hij na een proces met een enkelband om thuis in zijn villa. Is Nederland bang dat Chaou niet volgens de regels behandeld zal worden door Marokko? Of weigert Nederland uitlevering omdat niet bekend is waar Chaou is? Chaou ontvluchtte Marokko in 2010, toen een collega in de drugshandel, Najib Zaimi, ter dood werd veroordeeld. Dat is zelfs voor Marokkaanse begrippen een zeer zware straf – ik weet niet of die inmiddels is uitgevoerd, dat zou zeer uitzonderlijk zijn. In elk geval werd het Chaou te heet onder de voeten, en zal hij er ook nu alles aan doen uit handen van de Marokkaanse Justitie te blijven.
Said Chaou profileert zich vooral als politicus. In 2007 nam hij deel aan de parlementsverkiezingen in Marokko, zijn partij ging later op in de PAM (Parti Authenticité et Modernité) maar Chaou werd eruit gewerkt.Hij gaf zijn politieke aspiraties niet op, en werd de drijvende kracht achter de ‘Beweging van de 18e september voor de Bevrijding van de Rif’, die streeft naar onafhankelijkheid van het gebied. In een artikel in het Marokkaanse weekblad TelQuel van 9 juni j.l. staat dat deze Beweging op 1 juni j.l. een brief naar de hoogste baas van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, heeft gestuurd, waarin de Marokkaanse overheid ‘een bezettingsmacht’ wordt genoemd, en waarin de Beweging verzoekt ‘het dossier van de bezetting van de rurale zones door het Marokkaanse regime over te dragen aan de commissie die belast is met de dekolonisatie’. Tja, iedereen die Marokko een beetje kent begrijpt dat de Marokkaanse autoriteiten hiervan compleet op tilt slaan, in dit land waar je niet over de onafhankelijkheid van de Westelijke Sahara of elke andere regio mag denken of praten. De doelstelling van onafhankelijkheid komt niet overeen met de eisen van de demonstranten in de Rif, die sociale en economische eisen stellen, en ten stelligste ontkennen dat ze separatisten zijn. Toch houden de Marokkaanse autoriteiten vol dat Chaou met zijn vele geld de protesten financiert, en met zijn Beweging de protesten actief ondersteunt. Of Chaou, als verklaarde voorstander van de onafhankelijkheid van de Rif, daarmee de protesten werkelijk kracht bij zet, waag ik te betwijfelen.
Sietske de Boer woonde en werkte als journalist in Marokko van 2000-2012. In 2013 presenteerde ze het boek 'Het volk van Abdelkrim. Actualiteit en geschiedenis van de Marokkaanse Rif'. Deel 2 werd op 8 juni gepubliceerd op het blog van Sietske. Deel 3 op 26 juni . Deel 1 publiceerde ze op 30 mei. Meer informatie over Sietske op haar site www.sietskedeboer.com
Meer over de spanningen in De Rif hier.
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over achtergrond, de rif, hirak, marokko, rif, sietske de boer.
