Home » Blog » Opinie » Toewijding of vijandschap?

Toewijding of vijandschap?

In opinie door Yeter Akin en Derya Yalcin op 18-03-2013 | 23:25

Door: Derya Yalcin en Yeter Akin

Door eenzijdige berichtgeving in de media hebben veel Nederlandse Turken een verkeerd beeld gekregen van jeugdzorg en pleeggezinnen in Nederland.
Derya Yalcin en Yeter Akin, beiden werkzaam als hulpverlener, maken zich ernstig zorgen om de vooroordelen die zijn ontstaan.

De afgelopen dagen staat voor veel mensen in het teken van de commotie rondom Jeugdzorg en de Turks-Nederlandse kinderen in Nederland. Op het schoolplein attendeerden Turkse moeders elkaar om naar de Turkse uitzending te kijken waarin de uithuisplaatsing van Turks-Nederlandse kinderen centraal stond. De volgende ochtend hoorden wij dat diezelfde moeders zich erg zorgen maken om hun eigen kinderen. Ze waren bang dat ook hun kinderen weggehaald kunnen worden. De uitzending suggereerde namelijk dat de Turks-Nederlandse kinderen zomaar uit huis geplaatst kunnen worden. 
Van Nederlandse en Turkse politici, maar ook in de media van beide landen, krijgt het onderwerp veel aandacht. De social media staan op hun kop, er zijn verschillende facebookpagina’s aangemaakt en men is bezig om een demonstratie te organiseren. Helaas gaan de reacties soms zover dat het niet meer gaat over de inhoud van het probleem, maar dat het vooral gaat over het ‘wij en zij’. Racistische opmerkingen, zoals ‘ongelovigen moeten van onze kinderen af blijven’ en ‘als het jullie niet bevalt rot dan op naar Turkije’ vallen over en weer. Als je een afwijkende mening hebt dan wordt je verbaal aangevallen en in bepaalde hoek geplaatst. Het lijkt wel alsof er haat is gezaaid in Nederland, de onderduiking van de lesbische pleegouders heeft dit zelfs niet kunnen stoppen.

Terwijl 2012 in het teken stond van 400 jaar diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en Turkije, lijkt 2013 juist in het teken te staan van een groter wordende kloof tussen de burgers in een land.

Wanneer we de uitzending van de Turkse zender ATV analyseren, zien we dat het een eenzijdig programma is geweest, waarin vooral de kant van de ouders wordt belicht. 
Hierin missen we de positie van Jeugdzorg. Dit programma heeft er echter wel voor gezorgd dat de meeste Turkse Nederlanders een heel vertekend beeld hebben gekregen over Jeugdzorg en de overheid. Men is ervan overtuigd dat Jeugdzorg niet correct handelt en kinderen ten onrechte en opzettelijk uit huis plaatst bij christelijke en/of homoseksuele pleeggezinnen, zodat deze ontworteld raken van hun religie en culturele achtergrond. De meningen gaan zelfs zo ver dat dit een verborgen agenda is van de overheid ter compensatie van de vergrijzing in Nederland.

Er worden verhalen verteld en beelden vertoond van kinderen die uit huis geplaatst worden onder politiedwang. Ook zie je een Turkse moeder die haar hoofddoek afdoet wanneer ze op bezoek gaat bij haar kind. Ze voelt zich genoodzaakt om zo te handelen en hiermee niet-religieus en geïntegreerd over te komen. Terwijl sommige moeders de Nederlandse taal niet beheersen, mogen ze tijdens het bezoek alleen in het Nederlands met hun kinderen praten. Een ander Turkse gezin geeft aan dat hun kind seksueel contact heeft met zijn pleegmoeder en gedwongen wordt om in drugs te handelen. Dit heeft een grote impact gehad en geleid tot vele vooroordelen en wantrouwen binnen de Turkse gemeenschap, met name onder de jongeren.

Wij maken ons ernstig zorgen om de vooroordelen die zijn ontstaan. Vanuit onze werkervaring binnen de hulpverlening zijn wij van mening dat jeugdzorg niet zomaar kinderen uit huis plaatst. De procedure van uithuisplaatsing is veel gecompliceerder dan men denkt. Vaak is dit een laatste interventie die gepleegd wordt als de partijen, in het belang van het kind, niet tot andere oplossingen kunnen komen. Natuurlijk zijn wij er ons van bewust dat ook jeugdzorg fouten kan maken en deze bij tijd en wijle ook heeft gemaakt. 
Het is daarom van belang dat fouten aan de daglicht komen zodat instanties ervan kunnen leren. Maar, de commotie die is ontstaan over de pleeggezinnen, heeft een totaal andere wending gekregen.

Het probleem gaat over Nederlandse kinderen met Turkse roots. Laten we vooral die essentie niet uit het oog verliezen wanneer we hier gezamenlijk een verbetering in teweeg brengen.
Ten eerste is het belangrijk om met elkaar in dialoog te gaan, om bruggenbouwers te zijn in plaats haatzaaiers. Voor vele moeders en vaders zal het rustgevend en geruststellend zijn wanneer wordt uitgelegd hoe het systeem werkt. 
Ten tweede hebben wij gezien dat media een belangrijke rol spelen. De berichtgeving kan vaak een eigen wending krijgen wanneer een onderwerp eenzijdig wordt belicht, zoals dat nu gebeurd is.

Het is van belang dat de verhalen van alle betrokken partijen belicht worden en niet eenzijdig informatie verstrekt wordt. 
Ten slotte is het uiterst belangrijk dat er meer islamitische pleeggezinnen komen. Moskeeën en (zelf) organisaties kunnen hierbij een belangrijke rol spelen door middel van het geven van voorlichting. Op deze manier kunnen zij ouders en andere mensen stimuleren en hen bewust maken van het belang van pleegouderschap. Deze ouders kunnen hun deuren en hun harten openen voor alle kinderen, ongeacht hun etniciteit.

Zoals negatieve gebeurtenissen vaak een positieve keerzijde hebben, heeft ook deze commotie als positief effect dat er meer islamitische pleeggezinnen komen. Ook hierbij is het belangrijk dat, wanneer deze gezinnen niet door de selectie komen om pleeggezin te worden, zij niet in de gedachte verdwaald raken dat dit een bewuste actie van de overheid is.

Laten we vooral niet vergeten dat het hier gaat om kinderen. Een getraumatiseerde jeugd is een leven vol met letsels. Deze kinderen kunnen niet zelf uit een schadelijk milieu stappen. Daarom is het onze verantwoordelijkheid om te denken en te handelen vanuit het belang van een kind. Zoals Ghandi gezegd heeft ‘Be the change you want to see in the world’…

Derya Yalcin is maatschappelijk werker en cultureel antropoloog in opleiding. Yeter Akin studeerde Culturele en Maatschappelijke Vorming en is mede-oprichter van het landelijke educatieproject 'Zwarte Tulp' (Verdwaalde Gezichten).

Lees ook op dit blog:

Turkse kamerleden: stop de verontwaardiging, neem verantwoordelijkheid

Het gelijk van Turkije (Bart Voorzanger)

Misplaatste bemoeienis uit Turkije (Pieter Hilhorst)

Het wantrouwen van de Turkse Staat tegenover het Westen (Dilan Yesilgöz)

Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Republiek Allochtonië (voorheen Allochtonenweblog) bestaat 7 jaar. Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.

Meer over Derya Yalcin, hulpverlening, media, pleegkinderen, pleegzorg, turkije, Yeter Akin.

Reacties