Ik zal altijd de zoon van een gastarbeider zijn
In opinie door Abid Boutkabout op 23-12-2015 | 10:08
Tekst: Abid Boutkabout
Afgelopen woensdagmiddag ontmoette ik minister Asscher van Sociale Zaken op mijn hogeschool. Hij ontving een onderzoeksrapport dat beweert dat de helft van Turkse en Marokkaanse jongeren zich 'geen of in geringe mate Nederlander' voelen. Ik ben een van die jongeren en dat rapport bevestigt inderdaad hoe ik mij vaak voel.
Want ik voel mij het minst thuis in mijn geboorteland.
Na afloop van het ontvangst ging de minister in debat met de studenten van de Haagse Hogeschool. Ik ben daar als eerstejaars student werktuigbouwkunde op ingegaan. Later op de avond werd een fragment ervan uitgezonden tijdens de NOS Achtuurjournaal. Mijn doel tijdens het debat was om mijn beleving als één van de Marokkaanse jongeren te delen. Een beleving die voor velen ook geldt en misschien ten grondslag ligt van dit onderzoek.
De zoektocht naar acceptatie ben ik als Marokkaanse jongeman continu aan het voeren. Als een hbo-student in een nogal autochtone faculteit, toen ik werkte als automonteur en in onze samenleving.
Op de hogeschool waar ik mijn meeste tijd doorbreng is het gevoel van vervreemding het hoogst. Ik wil dat er ook een keer naar mijn mening wordt gevraagd. Dat er een autochtone medestudent mij aanspreekt op mijn kennis en niet op mijn achtergrond.
In een volle trein wil ik dat er ook iemand naast mij komt zitten.
Als ik weer een proefrit maak in een nieuwe BMW wil ik niet dat iedereen mij aankijkt als een crimineel.
Ik voel mij het minst thuis, omdat ik mijzelf continu moet bewijzen. Waar sta ik in de maatschappij als een Marokkaanse-Nederlander? Welke rol vervul ik?
Ik ben hier geboren, ik woon hier, ik volg hier mijn studie, ik spreek Nederlands en draag bij aan de maatschappij. Alles wat een gemiddelde Nederlandse burger ook doet, of misschien wel meer zelfs! Waarom voelt het alsof ik minder meetel?! Wat moet ik nog meer doen om mij niet buitengesloten te voelen?
Allemaal vragen die ik mijzelf elke dag opnieuw stel. Als inmiddels een 22 jarige jongeman, moet ik mij in Nederland eigenlijk wel thuis voelen. Maar diep van binnen voel ik mij een klein kind die nog opzoek is naar zijn plekje.
Men zou denken “ach, daar wen je wel aan”. Maar nee daar wen je er niet aan, daar heb ik 22 jaar al niet aan gewend.
In de tijden dat ik les kreeg van minister-president Mark Rutte op het Johan de Witt college in Den Haag, heeft hij mij altijd wijs gemaakt dat ik een Nederlander was en dat ik dat altijd zal blijven. Maar nu ik ouder ben, lijkt die belofte maar slechts een verzameling woorden te zijn geweest. Het gevoel is er niet.
Afgelopen woensdag riep minister Asscher tegen migrantenjongeren: “wees assertief” en “eis je plek op!” Welke plek zou ik moeten opeisen? Ik moet mijn plek eerst zien te vinden voor ik hem kan opeisen. En elke keer als ik hem probeer op te eisen word ik weer afgekapt, want de meerderheid vindt dat ik geen plek verdien.
Ik ben en zal altijd de zoon zijn van een gastarbeider zijn, die hier het vuile werk kwam doen, maar te lang is blijven hangen. Ik wil een Nederlander zijn, een onderdeel van deze samenleving! Ik voldoe aan elk criterium, het enige wat ik nog mis is de echte acceptatie. Geen woorden maar daden.
Nu sta ik op! Ik sta op om mijn plek op te eisen. Ik voel me verplicht om dit ook te doen voor de rest van de allochtonen-Nederlanders.
Maar eerst wil ik geaccepteerd worden!
Abid Boutkabout (1994) is geboren in Nederland en is opgegroeid in de Haagse Schilderswijk. Na de middelbare school aan het Johan de Witt college waar hij les kreeg van Mark Rutte, heeft hij tijdens zijn MBO-studie drie jaar als automonteur gewerkt. Dit jaar is hij begonnen aan de studie werktuigbouwkunde aan de Haagse Hogeschool en is hij bezig om een studentengroep op te zetten die de studenten wil interesseren voor maatschappij gerelateerde onderwerpen tijdens hun studie. Van humanitaire hulp aan Syrische vluchtelingenkampen tot engineeringstudies voor de weeshuiskinderen in Marokko.
Zie ook:
Turkse en Marokkaanse jongeren hebben weinig begrip voor jihadgangers als autochtone Nederlanders
Speech van Lodewijk Asscher in reactie op rapport Werelden ven Verschil
Die joods-christelijke samenleving bestaat al lang niet meer
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over Abid Boutkabout, asscher, identiteit, motivaction.
Reacties
Wordt roerganger van je gedachten wereld.
Wordt bewust.
John Dubbelboer - 25/12/2015 23:55
Hoe raken we uit deze impasse?
Dit moet het devies zijn: ieder mens is uniek ook al is dat voor zowel Nederlanders als Marokkanen moeilijk te accepteren.
En trouwens, hoe weet deze man dat niemand naast hem wilt zitten in de trein vanwege zijn etniciteit? Kan die dat met zekerheid zeggen?
Als je zelf al van uit gaat dat iedere autochtoon je ziet als crimineel of iets anders, zit het dan meer in jou hoofd of die van autochtonen?
En wanneer voelt meneer zich wel thuis dan als ik vragen mag? Wat zijn de vereisten? Als iedereen hem elke dag een bloemtje geeft en zegt 'bedankt dat je hier bent'? Goh dat zou iedereen wel willen.
Volgens mij zit het deze jongeman vooral tussen de oren als die daadwerkelijk meent dat niemand naast hem wil zitten in de trein, want, dan pas voelt iemand zich thuis hoor.
